Fotografie en long covid

Eind 2021 was het zo ver, ik ging mijn camera setup updaten. Na een tijd geschoten te hebben met de Canon 80d en de Tamron 150-600 was het tijd voor een serieuzere setup waarmee ik meer kan doen van wat ik graag zou willen: veel meer fotograferen in situaties met weinig licht, vroeg in de ochtend of aan het eind van de dag. Dit betekende dat ik mijn ISO moest kunnen pushen en dat ging niet met de oude setup. Of het ging wel, maar dan zat er geen detail meer in de foto. Mijn keuze was gevallen op een Sony systeemcamera met de 200-600 millimeter telelens.

Oefening baart kunst

De weken erna ben ik gelijk met deze combinatie aan de slag gegaan en wat een verademing was dit. Hoe snel deze kon focussen op mijn onderwerpen, ISO-waarden waar ik bijna niet over hoeft na te denken. Echt super! Gelijk ging ik in de weekenden op pad naar de Veluwe en de Brouwersdam om verschillende onderwerpen te proberen. Zoals de foto hieronder, genomen op de Brouwersdam:

Een kokmeeuw op het water bij de Brouwersdam.

2022: het jaar dat alles anders werd

2022 kwam en alles veranderde. In januari kreeg ik covid, mijn (toenmalig) eerste besmetting. Vrienden en familie hadden het ook al gehad, maar dat stelde weinig voor, dus ik maakte me niet veel zorgen. Het ziekteverloop was niet best, nog nooit had ik zoveel spierpijn gehad in mijn leven en nog nooit had ik zulke hoge koorts gehad. Mijn temperatuur liep richting de 41 graden, ik heb mij een week lang belabberd gevoeld. Eindelijk op dag 8 was ik 24 uur klachtenvrij en kon ik weer naar buiten. Ik woon in het centrum van het dorp, maar met 5 a 10 minuten sta je in de polder naar vogels te kijken, dus dat was ook mijn plan. Na 5 minuten lopen stortte ik volledig in en heb ik mijzelf naar huis moeten slepen. Ik kon helemaal niks meer die dag en de dag erna, ik had geen flauw idee wat dit moest voorstellen. 

Dit ging een paar weken zo door en toen heb ik toch de huisarts gebeld. Die zeiden: "We weten wat het is, maar we hebben er niks voor. Ga maar naar de fysio.” Zo gezegd, zo gedaan. Wat blijkt het te zijn: Long Covid… 

Long covid

De eerste maanden heb ik mijn camera überhaupt niet aangeraakt, alles kostte (en nog steeds helaas, 3 jaar verder) mij verschrikkelijk veel energie en die energie besteedde ik vooral aan werk. Ik pushte mijzelf, want ik wil beter worden en ik wil mijn werk goed doen en ik wil mijn sociale leven behouden en ik wil mijn therapieën naar behoren doen. Na maanden aanmodderen en eigenlijk verslechteren, heb ik toch een stap terug moeten doen. Volledig ziek gemeld en energie sparen, zoveel mogelijk.

Vanuit de WMO heb ik huishoudelijke hulp gekregen en ben ik een traject ingegaan bij een psycholoog om mij te helpen om te gaan met deze situatie. Ik ging van fit, fulltime baan, vrijwilliger, fotograaf en sociaal iemand naar iemand die dat nog steeds allemaal is en wil, maar met een lichaam wat dat allemaal niet kan. Daar had ik hulp bij nodig. Ik kreeg daarnaast begeleiding om mijn mentale gesteldheid in orde te houden, maar daarvoor moet ik ook af en toe de deur uit op aanraden van de psycholoog. Binnen mijn fysieke grenzen wel te verstaan.

In mijn directe omgeving, binnen 10 minuten rijden, heb ik een 5-tal locaties waar ik mijn foto’s maak. Langer dan 10 minuten autorijden is niet te doen helaas, cognitief vraagt dat veel te veel van mij. Gelukkig woon ik in een dorp met polders eromheen, waardoor ik op rustige momenten weinig verkeer tegen kom. 

Mijn plan is simpel: als mijn lichaam en mijn planning het toelaat, probeer ik 1 per week een half uurtje te fotograferen. Dat kan alleen als ik niks anders te doen heb die dag, geen afspraken en niet hoef te koken of andere huishoudelijke taken. Een half uurtje buiten zijn vraagt al mijn energie voor die dag, maar mentaal is het zo lekker om er even uit te zijn. Een fotograaf uit de UK, Alister Benn, verwoordde het mooi: Het is een vorm van escapisme (=de alledaagse realiteit te ontvluchten) . 

Fotografie en long covid

Hier kan ik heel kort over zijn: dit is geen goede combinatie. Of in ieder geval, long covid en natuurfotografie niet. En niet op de manier waarop ik dat deed, hele dagen door op pad om natuurgebieden door te struinen of een week naar Texel om te fotograferen. 's Ochtends vroeg je bed uit en na zonsondergang pas weer terug. Ik moest terug naar de basics en in de lokale gebieden rondom mijn woonplaats aan de slag. Gelukkig spendeerde ik hier al veel tijd om te vogelen en te fotograferen, waardoor ik bekend was met welke soorten waar te vinden zijn. Maar nu met een tijdslimiet en dichtbij de auto, het liefst vanuit de auto. 

Doordat een aantal fotografen die ik volg ook Youtube video’s maken, kan ik daar ook een beetje mijn ei in kwijt en leer ik ook nog wat van fotografie. Fotografen als Morten Hilmer; zijn video’s zijn bijna documentaires.

Een grauwe gans familie bij zonsopkomst in de polder.

Foto’s “plannen”

Ik wil alleen met goed licht komen op de plekken waar ik al strompelend of met de auto kan komen, aangezien ik maar heel eventjes de tijd had. Hiermee neem ik het risico voor lief dat ik geen onderwerp kon vinden in het goede licht, maar de dagen dat het wel lukte was het feest. 

Wat bedoel ik dan met plannen, want ik plande niet perse de foto’s in. Ik houd vooral de weersverwachtingen in de gaten, kans op mist of windstil, of juist wind, maar een zonnige zonsopkomst. Dit valt allemaal te gebruiken, plus met de app Phototime kan je in de gaten houden hoe laat en waar de zon opkomt en ondergaat. Hieronder staan wat voorbeelden met foto’s die “gepland” waren. Soms valt er weinig te plannen, zoals de afgelopen winter (2023/2024). Het was vooral regenachtig en grijs, dan kan je midden op de dag gaan fotograferen. Dat maakt voor het licht en de foto’s niet uit. Is het strak zonnig, is midden op de dag niet echt aan te raden. 

Mijn lokale polder is vooral leuk met tegenlicht en in de mist, al kan tegenlicht in de avond ook verrassende dingen doen. In de winter is het allemaal weer anders, maar mocht het zonnig zijn, dan weet ik in de avond een locatie waar dat mooi spotlicht oplevert. Dit leent zich goed voor lowkey fotografie. De bewolkte dagen gedurende het hele jaar leent zich goed voor high key fotografie, met verschillende onderwerpen. Al zijn mijn favorieten hiervoor wel witte vogels. Lowkey werkt ook goed met lichtere onderwerpen.

Jonge knobbelzwaan die in het spotlicht zwom, terwijl de rest van de omgeving in de schaduw lag.

Variatie in fotografie

Na een tijdje begon het wat te kriebelen om wat anders te proberen qua fotografie, om wat meer variatie in mijn portfolio te krijgen, maar ook om verveling te voorkomen. Het zijn veelal dezelfde gebieden met dezelfde vogelsoorten waar ik nu kom, dus om wat anders te proberen kocht ik een macrolens voor mijn Sony camera. Mijn focus daarbij kwam daarbij op insecten en spinachtigen te liggen. Van jongs af aan vond ik die kleine diertjes al waanzinnig interessant. Er ging een wereld voor mij open.

Ik had nog een reden om deze te kopen, want insecten en spinnen zijn dichter bij huis wat talrijker dan vogels. Dit betekende voor mij dat ik minder moest bewegen om tot leuke resultaten te komen en interessante soorten te vinden. Er was alleen 1 ding waar ik geen rekening mee had gehouden: opnieuw gebieden moeten verkennen om uit te “vogelen” waar ik welke soorten kon vinden. Maar, net als bij vogels, was het een kwestie van tijd en regelmatig de boel in de gaten houden. Ondertussen weet ik waar ik bijvoorbeeld relatief makkelijk lantaarntjes kan vinden en fotograferen of bepaalde soorten spinnen.

Een lantaarntje bij zonsopkomst.

Macrofotografie in de Hoeksche Waard

Mijn setup voor het fotograferen van vlinders en mogelijk juffers is anders dan die ik gebruik voor kleinere insecten/spinnen en close-ups. Voor vlinders gebruik ik mijn Sony 90 millimeter zonder flits en voor kleinere beestjes gebruik ik een OM-System camera met macrolens, plus een flitser met een Cygnustech diffuser. Die diffuser maakt het licht van de flits zachter en verspreidt het beter en zorgt ervoor dat ik meer details in mijn onderwerpen kan krijgen door met een groter diafragma te fotograferen. 

In de afgelopen twee jaar van macrofotografie vind ik nog steeds nieuwe onderwerpen en zie ik gedrag van dieren wat ik nog niet eerder gezien had. Daarnaast zijn sommige onderwerpen heel erg schuw, zoals de kleine wolfspinnen als ze hun eitjes dragen. Libellen staan ook nog op de lijst, ik zie ze vaak vliegen, maar de plekken waar ze rusten/slapen heb ik nog niet gevonden. Een leuke bron om waarnemingen te zien is waarneming.nl, er wordt niet heel veel gemeld qua insecten en spinachtigen, maar altijd wel wat. Hierdoor kan je ook zien in wat voor habitat de diertjes voorkomen.

Een libelle die begon zijn of haar vleugels te bewegen tijdens het fotograferen.

Fotografie om de hoek 

Omdat by far het meeste van mijn fotografie “om de hoek” plaatsvindt, ben ik recent begonnen met de hashtag #photographyaroundthecorner. Om aan te tonen dat dicht bij huis er ook genoeg te fotograferen valt. En dan moet ik wel eerlijk toegeven: ik heb geluk dat ik in een dorpje woon vlakbij natuurgebieden. Midden in een stad zal het misschien iets anders liggen qua wildlife, maar ook daar kan creatief mee worden omgegaan. Spinnen op een balkon, of trek insecten aan met wat plantjes. Of voer wat vogeltjes in de winter, zorg voor wat “wilde” plekken in de achtertuin. Op die manier valt er van alles te vinden en te fotograferen. 

Sommige foto’s zijn nog niet eens om de hoek gemaakt, maar vanaf mijn balkon. Er is van alles mogelijk, ook als het lichamelijk niet mee zit. Ondanks dat het veel energie van mij vraagt, levert het mentaal heel erg veel op. Het geeft een soort van doel om mee bezig te zijn. Want na 3 jaar thuis zijn is dat erg nodig. Plus als je ermee bezig bent vergeet je heel even de wereld om je heen. 

Dit was het mijn eerste blogpost ooit, dus ik hoop dat het een duidelijk verhaal is. Bedankt voor het lezen!